Kijken naar schaken. Hoe spannend kan dat zijn. Twee mensen kijken naar een bord. Geen actie, geen joelende toeschouwers, geen blunderende scheidsrechter. Iets saaiers lijkt nauwelijks denkbaar. Voor de schaker is kijken naar schaken echter zeer boeiend.
Kijken naar schaaktoernooien heeft zijn eigen aantrekkingskracht. Ik vind het een prachtig gezicht. Een zaal (vaak een sport- of gymnastiekzaal) helemaal vol met schaakborden. Je hoort alleen het geluid van tikkende klokken en van schuifelende mensen. Je kan “zappen” langs de verschillende borden. Van een partij waar alle stukken schots en scheef op het bord staan naar een strakke positionele partij. Voor elk is er wat te beleven. Het leuke is dat je bij schaken als het ware zelf kan meedoen. Wat een boeiende stelling staat hier op het bord. Wie staat er beter en wat zou ik spelen? Schaken is het oplossen van puzzels. Het oplossen van de puzzel van een ander kan even leuk zijn als het oplossen van je eigen puzzel.
Door dit meedenken raak je bijna automatisch zeer betrokken bij de schaakpartij. Dit maakt het kijken naar schaken spannend. Zouden ze het zien of niet? Juist het trage tempo vergroot de spanning. “Waar denken die gekken nu toch zo lang over na”. Je staat tandenknarsend en springend naast het bord, maar mag natuurlijk niets laten merken. Wat doen ze nu? Dat is een sensatie die je vaak voelt als toeschouwer bij een schaakpartij. Soms wordt er natuurlijk iets heel anders gespeeld dan jij had bedacht. Heb je als toeschouwer iets overzien? Hoe loopt het nu af? Naarmate de partij vordert, kun je zien wie het bij het rechte eind had. Misschien waren er meerdere mogelijkheden. Alle reden om dit na de wedstrijd met de spelers te bespreken. Net als bij voetbal is er reden bij schaken reden tot napraten.
