Paul van de Sterren heeft in zijn boek De wereld van de schaakopening, deel 3 een duidelijke mening over het koningsgambiet:
“Omgeven door een aura van mysterie, moed en heldendom is het deze klassieke opening die (binnen de verhoudingen van het schaakspel) de eeuwige mythe van de held, die alles achter zich laat en op zoek gaat naar de Graal, het dichtst benadert.”
Het Allgaiergambiet is hier een goed voorbeeld van:
1. e4 e5
2. f4 exf
3. Pf3 g5
4. h4 g4
5. Pg5
Zwart kan nu met h6 een paard winnen, maar als inzet staat zijn koning na 6. Pxf7 Kxf7 als aanvalsdoel op f7.
5. … h6
6. Pxf7 Kxf7
Het Allgaiergambiet is vernoemd naar de Duitse grootmeester Johann Baptist Allgaier (1763-1823). Het verhaal gaat dat hij één van de schakers was die, mede vanwege zijn lengte, destijds in de Turk verstopt zat en de mensen vermaakte met deze “schakende machine”. Robert Löhr schreef er in 2006 een mooie literaire thriller over: De schaakmachine.
In mijn partij ontstond, na zet 14, de volgende stelling:
Op mijn gepende toren na, was ik wel tevreden met de stelling. Al baarde het paard dat naar g4 zou kunnen gaan mij wel zorgen.
Wat is hier de beste zet voor wit? Een paar gedachten:
A. Verleiding van de pionnen
15. Dxc7+ Pbd7
16. Dxb7 Pg4
De ondergang voor wit is ingezet.
B. Verdedigen en dreigen
15. Df5 Pg4
16. Df7+ Kd8
en wit verliest een kwaliteit.
Zowel A als B leiden tot een slechtere stelling. Alleen de volgende zet houdt wit op het goede pad. Alle andere mogelijke zetten leiden tot verlies.
C. De beste zet
15. Pc3
Mooi om te zien is dat Pg4 nu mat in 1 is: Pd5#
Zwart kan nu de druk opvoeren met 15. … Lg7, waardoor de witte dame wordt aangevallen door de toren. 16. Dxc7+ Pbd7 17. Pe2 Dxh4 houdt de partij in evenwicht.
Mijn voortzetting was niet 15. Pc3, maar een 15. Df5 zoals in voorbeeld B. Ik had het gevaar van Pg4 onderschat.
Gelukkig zag mijn tegenstander zijn winstkansen uiteindelijk ook niet.
