Het overkomt mij steeds minder. Een stuk aanraken en dan beseffen dat het geen goede zet gaat worden. Gelukkig kwam het besef toen ik het stuk nog vast had. Zachtjes schoof ik het stuk maar terug op zijn plaats, om al zuchtend na te denken wat ik met het stuk dan maar zou gaan doen.
Soms gebruik ik het ook wel eens als bescherming voor mezelf. Wanneer mijn dame aangevallen wordt door een pion en ik kan geen schaak zetten of andere slimme zetten doen, dat ik dan mijn dame even aanraak. Dan weet ik dat ik na lang nadenken niet ineens met een ander stuk aan de haal ga.
Maar in deze partij was het een ongeluk. Ik pak mijn loper en wil beginnen aan een reeks zetten die tot mat leiden. Ik schuif mijn loper naar b5, besef dat dit niet kan, en schuif hem zachtjes terug.
“Tja, kan niet hè”, fluistert mijn tegenstander.
En daar zit je dan. Met een loper die je eigenlijk niet meer wilt zetten, maar wel ergens naar toe moet. Elk veld is niet het veld waar je hem wilt plaatsen. Gewoonlijk kies je al schakend voor de beste zet. Nu moet ik kiezen voor de minst slechte zet.
15. L …
Hoe is het zover gekomen dat ik 15.Lb5+ wilde spelen? Zwart zou volgens mij vervolgen met Ld7 16. Lxd7+ Kd8 17. Lc6+ Kc3 18. Dd8+ Kb8 19. Dxb7#.
Toen ik de loper al aan het schuiven was, zag ik wat ik over het hoofd had gezien: 15. … Dxb5 en mijn plan viel in duigen. Ik verlies geen stuk vanwege Txh6, maar kom wel ruimschoots in een verloren positie terecht.
15. Txh6 was overigens de juiste zet geweest, aangezien zwart niet de toren met zijn dame zou kunnen slaan, vanwege de bovenstaande reeks naar mat.
Lichtelijk van slag plaatste ik de loper op b3, maar ook dit was niet de beste zet. Ld5 was de minst slechte zet.
Al ziet 15. Lxe6 fxe6 Lxf4 Pf7 er ook wel leuk uit, is het uiteindelijk toch niet goed voor wit.
