In het boek Forcing Chess Moves vraagt Charles Hertan zich af waarom bij veel mensen de hersenen weigeren om bepaalde winnende zetten te overwegen. Vanuit die vraag begint de weg om anders met een stelling om te gaan. Kijken als een computer en daarom eerst alle geforceerde, dwingende zetten uitrekenen, ook al zien deze er soms onnatuurlijk uit.
Vanuit een fortuinlijk Koningsgambiet kwam ik, met wit, in de fase van de partij waarin alleen de tegenstander nog een klein zetje nodig heeft om op te geven. Maar omdat de stelling zo prettig gewonnen staat, zijn er ook veel mogelijkheden.
Mijn keuze was 22. Tae1 Pe5 23. Db3 Th6 24. Pg6! Txg6 25. fxg6 Ke7 26. Tf7+ en zwart gaf op.
Voordat ik 22. Tae1 speelde stond er helaas geen man met een bordje “Mat in 7”op de achtergrond. Zo stond er ook niemand met 7 vingers in de lucht. Anders had ik zeker wel wat langer nagedacht.
Een reeks geforceerde zetten die uiteindelijk tot mat leiden, is één van de heerlijkste belevenissen in het schaken. Het feestje zou als volgt zijn verlopen:
22. Le6+ Ke7
Dit is het enige veld waar de koning nog naar toe kon.
23. f6+
23. … Kxe6
In plaats van Kxe6 met gxf6 te vervolgen is niet mogelijk vanwege Df6#
24. f7 Pe5
Weggaan met de dame was ook geen optie. Na bijvoorbeeld De7 volgt Df5#
25. fxe8D+ Le7
Er is geen andere zet dan Le7 mogelijk.
26. Df5+ Kd5
De koning kan niets anders.
27. Tfd1+ Kc4
Weer geen andere mogelijkheid voor de koning.
28. en vervolgens is het op 4 verschillende manieren mat in 1.
