Voorburg uit, altijd lastig. Onder die premisse verzamelde Promotie 3 zich in Essesteijn voor hun treffen met Voorburg 1. Wedstrijdleider Jan lichtte de huisregels toe, op de hem karakteristieke beknopte wijze, waarna de klokken werden ingedrukt.
Leo beet het spits af. Na een rustige openingsfase in het Scandinavisch (1,e4 d5 2. ed5 Pf6 3. d4) was er weinig aan de hand op bord twee. De best denkbare voortzetting was het bereiken van een pionnenmeerderheid op de damevleugel. Door een simpele aanval raakte zijn tegenstrever danig in de war, die zich daarop gedwongen zag tot ruil van een paard tegen twee pionnen. De compensatie van twee verbonden vrijpionnen in het centrum bleek . illusoir. In de nazit gaf zijn tegenstander toe dat Leo’s speldenprikje als een dolkstoot was binnengekomen. Eerste punt op het bord. Tussenstand 1-0.
Op bord één schoof Elmar zijn tegenstander met kloeke zetten naar een staat van wanhoop. Vrij snel na het starten van de klok mocht onze zomer,- en winterkampioen een pionnetje oprapen. Daarna volgde dominantie op het centrum en kon hij zijn stukken allengs positioneren voor de aanval. Na wat tegenstribbelen besloot Elmar dat het moment daar was voor een bruusk offer. Zo ontstond er een fatale bres in de vijandelijke defensie die met een sterk gevonden mat bekroond werd. Tussenstand 2-0.
Yvo’s partij ging gebalanceerd van start en leek te kabbelen richting een rustig middenspel. Dat veranderde na rokade op tegenovergestelde vleugels; het startschot van een onvermijdelijke apotheose van oprukkend wapentuig. Beide spelers hadden een open lijn op andermans koning met aanvalskracht ter plekke. In de zettendans die volgde verrekende Yvo zich een kwaliteit. Het werd van kwaad tot erger. Op zoek naar een tegenaanval ontstonden er gaten achterin en moest de teamcaptain met lede ogen toezien hoe zijn tegenstander met het punt aan de haal ging. Tussenstand 2-1.
Bart koerste met zwart de partij direct richting zijn geliefde Caro-Kann, maar werd geconfronteerd met een bijzonder scherpe variant die het bord van acquit in vuur en vlam zette. Op de hem bekende wijze trok Bart de stelling langzaam in zijn voordeel. Plotsklaps werd de jonge huweling echter overmand werd door een moment van concentratieverlies. Een zeldzaamheid toch. Zijn tegenstander mocht zomaar een ruiter de stal in sturen. Opgave was onvermijdelijk. Tussenstand 2-2.
Op bord vijf kreeg kreeg Hans met zwart een sympathiek d4 voor de kiezen, waarop hij wat ging experimenteren met het Blackburne-Hartlaub gambiet, de Leidschendamse variant dan. Dit pakte niet geheel naar wens uit, kreeg vervolgens matige voortzetting en resulteerde in een ronduit slechte stelling. Gelukkig wist de vrijetijds golfer het vege lijf te redden ten koste van een pion. Vervolgens bood de tegenstander remise aan. In overleg de teamcaptain gaf Hans aan dat remise ‘een verstandig idee’ was. Aldus geschiedde. Met het gevoel goed weg te zijn gekomen, sloot Hans zich aan bij de groeiende schare publiek. Tussenstand 2,5-2,5. Een gelijke stand na vijf van de acht partijen. Het pleit van de avond zou beslecht worden op de bord zes, zeven of acht.
Op het naastliggende bord had Syar de hele partij het initiatief. De stukken stonden verstrooid over het hele bord, waarbij wit er iets beter uitzag. Weer kwam Promotie 3 met een remise verzoek. Ditmaal weigerden we het aanbod, aangezien zijn tegenstander nog slecht een minuut of tien op de klok had en Syar nog een half uur. Het bleek een goed besluit. In tijdnood fase presenteerde Syar een listige valstrik die leidde tot een vork op koning en toren. De tegenstander sputterde nog even, maar vergeefs. Syar’s doorbraak kantelde het momentum in het voordeel van de thuisclub. Tussenstand 3,5-2,5.
Jan had te maken met een obscure variant van de fried liver maar was geenszins van de wijs gebracht. De herdertjes lagen bij nachte. Zij lagen bij nacht in het veld. Zij hielden vol trouwe de wachte. Zij hadden hun schaapjes geteld. Toen het spannend werd trok Jan’s tegenstander zijn keutel weer in en besloot tot een passieve voortzetting. Geduldig schoof Jan een stelling in waarin hij een vijandelijke loper midden op het bord klem kon zetten. Tergend langzaam kroop daarna zijn vrijpion richting promotie, met ieder kwam de beslissing op het bord dichterbij. Toen het moment suprême: de onvermijdelijke opgave van zijn opponent, waarmee Jan de partij en daarmee de tweekamp over de streep trok. Tussenstand 4,5-2,5.
Op het slotbord strooide Rob zijn tegenstander zand in de ogen, door in een langzame wals van briljante en bedenkelijke zetten met elkaar af te wisselen. Er verscheen een open stelling op het bord waarin Rob rustig een brandpunt op de koningsvleugel mocht uitzoeken voor een krakend slotoffensief. Zo makkelijk mocht het niet gaan, besloot de goochelaar. Vooruit, nog een lopertje cadeau. Toen Rob in acute tijdnood terechtkwam besloot hij tot enkele onreglementaire zetten. Consternatie alom, met nog luttele seconden op de klok. Wedstrijdleider Jan zag zich gedwongen het verliezende team de Pyrrusoverwinning op bord acht te gunnen. Eindstand 4,5-3,5.
